وقتی موسوی با مردم مصر همزاد پنداری می کند!!!!!

این روزها خاورمیانه در آستانه ی حوادث بزرگی ست که می تواند سرنوشت این منطقه و جهان و سرنوشت ملت های منطقه را تحت تاثیر خود قرار دهد. مسلما آنچه در حال وقوع است در راستای به هم زدن نظام ظالمانه ایست که سرنوشت ملت های بسیاری را درمنطقه در چنگال خود گرفته است و بدون هیچی شکی نقطه ی آغازین آنچه در خیابان های تونس و صنعا و قاهره و اسکندریه و سوئز شاهد آن هستیم را باید در تظاهرات چند میلیونی ۲۵ و۲۸ و۳۰ خرداد تهران جستجو کرد. روزهایی که مردم با شعار “رای من کجاست؟” به خیابان ها آمدند و مسالمت جویانه، حقوق از دست رفته ی خود را پی گرفتند. امروز دامنه ی شعار “رای من کجاست؟” مردم ایران، به شعار “الشعب یرید اسقاط النظام” در قاهره و سوئز و اسکندریه رسیده است...»

و ما اینجا مانده ایم با دهانی باز، و انگشتی بر دهان، و علامت تعجبی بر سر، که میرحسین موسوی بیانیه هایش را صبح قبل از بیدار شدن می نویسد یا شب پس از خوابیدن؟!

آری، توهم پراکنیهای فوق ... 

                                                       به ادامه  مطلب بروید...

از کسی بر نمی آید جز میرحسین موسوی، عباراتی که عینا بخشی از بیانیه جدید اوست که شنبه 9 بهمن در سایت کلمه انتشار یافت، جالبتر از آن هم ترجمه انگلیسی این بیانیه است که در انتهای متن آورده شده است و جنبه تبلیغاتی بیشتری بدان بخشیده است.

برای دقایقی فرض می کنم ایرانی نیستم، بلکه یک مصری ام، خبری داغ از بی بی سی میشنوم که رهبر جنب و جوش سبز تهران نامه ای در حمایت از انقلاب مصر نوشته است، کنجکاو میشوم که ببینم قضیه چیست، میروم در فیس بوک و متن انگلیسی بیانیه موسوی را می خوانم:

"…The starting point of what we are now witnessing on the streets of Tunis, Sanaa, Cairo, Alexandria and Suez can be undoubtedly traced back to days of 15th, 18th and 20th June 2009 when people took to the streets of Tehran in millions shouting “Where is my vote?” and peacefully demanded to get back their denied rights…"

لحظه ای با خود می اندیشم، آنچه آتش زیر خاکستر مرا باز روشن کرده است، تماشای غیرت همکیشان تونسی ام هست که اراده پولادینشان بی هیچ ادعا و هیچ حمایت خارجی، حکومتی مادام العمر را از عمر باطل بیشتر ساقط کرد، و الهامی داد به منِ مصری مسلمان، که دیگر برنتابم مبارک نام فرعون مآبی لائیک، در سرزمینم ادعای خدایی کند. این شد که روز خشم را جمعه نامیدم، و میعادگاه نماز جمعه را زمان موعودی قرار دادم برای سپردن سرنوشت مبارک به رود نیل. مبارکی که تمام افتخارش حمایت شیطان بزرگ است، شیطان بزرگی که تا توانسته این روزها با اشک آورهایش اشک ما را در آورده ولی ما بی اشک آور اشکشان را در آورده ایم و از خدا می خواهیم که دست مبارک و تمام حامیان نامبارکش از کشورمان قطع کند...

وقتی به عنوان یک مصری مسلمان سر از اندیشیدن بر میدارم، می بینم جنب و جوشهای پارسال تهرانیها، هیچ کجای ذهن مرا پر نکرده است، چه برسد به آنکه بخواهد «بدون شک(undoubtedly)» نقطه آغازین جنبش آزادی بخش من و مردمان کشورم باشد. «رای من کجاست؟» سوالی نیست که برای من تازگی داشته باشد و مثلا چند تهرانی آن را به من الهام کرده باشند، ما مصریها مدتهاست رایهایمان را گم کرده ایم، 30 سال است که انتخابهایمان از دو حال بیشتر نیست: حسنی مبارک آری، حسنی مبارک نه!

اصلا همه درد ما این است که اسرائیل «مبارک» را بزرگترین سرمایه‌اش در منطقه می داند، حال چگونه بزرگترین سرمایه اسرائیل در جمهوری اسلامی به خود اجازه می دهد که از ما حمایت کند. خلاصه من مصری به هیچ وجه نمی توانم رابطه ای با بیانیه رهبر جنب و جوش سبز ایران برقرار کنم...

حال هویت خود را باز می یابم و باز ایرانی می شوم، بیانیه موسوی را بار دیگر می خوانم: « بدون هیچ شکی نقطه ی آغازین آنچه در خیابان های تونس و صنعا و قاهره و اسکندریه و سوئز شاهد آن هستیم را باید در تظاهرات چند میلیونی ۲۵ و۲۸ و۳۰ خرداد تهران جستجو کرد...»

آقای موسوی! الاآقا! جناب مستطاب! حضرت والا! مایه مباهات اسرائیل! مورد حمایت ابومازن! خودتان هم فرمودید: «تظاهرات چند میلیونی تهران...» پس لطف کنید من ایرانی مسلمان را اینقدر در دایره مردم ایران مورد نظرتان قرار ندهید! باور کنید شما هیچ کس نیستید، دیگر حتی «رئیس فرهنگستان هنر» من ایرانی هم نیستید چه برسد به سخنگوی ما ایرانیها! که بخواهید از قول ما در بیانیه اخیرتان بگویید: «فراعنه معمولا زمانی صدای ملت را می شنوند که بسیار دیر شده است.» یا جای دیگر عرض کنید: « ملت ما به انقلاب عظیم مردم شجاع تونس و قیام حق طلبانه ی مردم مصر و یمن و دیگر کشورهای منطقه احترام می گذارد.»

نه آقای موسوی! تحلیلهای تان را نه مردم ایران می فهمند و نه مردم مصر و نه مردم تونس، مخصوصا آنجا که در همین بیانیه تان گفته اید: «برای کشف راز این پیوندها و مشابهت ها لازم نیست جای دوری برویم. کافی است شیوه ی انتخابات اخیر مصر را با انتخابات های خود مقایسه کنیم ... اگر به نظام های در حال سقوط جهان عرب و خاورمیانه با دقت نگاه کنیم، خواهیم دید؛ در همه ی این نظام ها به یک سان شبکه های اجتماعی وعرصه ی مطبوعات و فضای مجازی مورد حمله قرار می گیرند و به شکل حیرت انگیزی اس ام اس ها و تلفن ها و اینترنت قطع و قلم ها مشابه یکدیگر در هم شکسته و معترضین به زندان ها برده می شوند...»

نه خیر آقای محترم! انقلاب اصیل و مردمی مصر هیچ ربطی به جنب و جوشهای سال گذشته سبزهای تهران نداشت! می خواهید چند تفاوتش را بدانید، بسم الله:

درد مردم مصر 30 سال انتخاب نکردن است/ درد شما و سبزها 30 سال انتخاب نشدن

درد مردم مصر وابستگی به امریکاست/ درد شما و سبزها استقلال از امریکا!

درد مردم مصر ظلم حکومتشان به غزه است/ درد شما و سبزها حمایت حکومتتان از غزه

درد مردم مصر نسل کشی فلسطینیها توسط اسرائیل است/ درد شما و سبزها انکار هولوکاست توسط رئیس جمهور

وقتی نماز جمعه تمام می شود تظاهرات مردم مصر شروع می شود/ وقتی نماز جمعه شروع می شود، تظاهرات شما و سبزها تمام می شود!

30 سال است که در مصر تجمع بیش از 3 نفر ممنوع است/ شما و سبزها چه می فهمید حالت فوق العاده یعنی چه!

100 نفر در مصر کشته می شوند و پس از 4 روز هیچ فیلمی از کشته شدن حتی یکی از آنها را کسی به نظاره ننشسته/ فقط مرگ یک ندا آقاسلطان را یک میلیارد و 200 میلیون نفر در کمتر از 24 ساعت به نظاره نشستند

آنقدر تفاوت است بین نهضت آزادی بخش بیداری اسلامی مردم مسلمان یمن و مصر و اردن و تونس و اسلام ستیزان سبز که اگر چشم و گوشتان کور و کر نشده بود، آشکارتر از خورشید آنها را می دیدید، اما چه می شود کرد که سنت الهی برای امثال شما رسیدن به مرحله‌ی «لایبصرون» است.

آقای موسوی! شاید بهتر باشد در این روزهای بازنشستگیتان، به جای نوشتن بیانیه هایی که حتی سبزها هم با آن رابطه برقرار نمی کنند، بروید به جزیره ای خوش آب و هوا و با پولهای مردم فلسطین کمی بیشتر به این نکته بیاندیشید که چرا فراعنه‌ انحصار طلب، مستکبر و ضد خدای غربی این همه برای موفقیت شما در مبارزه با جمهوری اسلامی پول خرج می کنند همانطور که آن همه برای موفقیت رژیم فراعنه مصری در سرکوب حرکت مردم آزادیخواه مصری پول خرج می کنند!