روزگار نمی فهمه

روزگار….. نمی فهمه، شعور نداره، احساس نداره، پروژه و پایان نامه نداره، تالیفات بی شمار و جایزه نوبل هم نداره. اصلاً این روزگار هیچ چیز نداره…..بی همه چیزه 

اما! همین بی همه چیز، بعضی وقت ها مسائل و معادلاتی رو برای ما اثبات می کنه، که اگر تمام آدم های دنیا، با همه اصل و نسب و افتخاراتشون جمع بشن، نمی توانند کاری بکنند.

بله. روزگار استاد اثبات معادله ای است، به نام “معادله حماقت من”. و استاد بوجود آوردن تنفر از خودم.

یک فلش بک به گذشته می زنم.                      

هجده سالم بود. عاشق کسی شده بودم که فقط از خدا می خواستم تمام عمرم در کنارش باشم.طرف مقابل من هم، همین تصمیم رو داشت. اگر تمام دنیا جمع می شد که هیچ، اگر نستیجرا…، خود خدا هم به من وحی می کرد، حاضر به تغییر تصمیمم نبودم.

یک روز از این تصمیم گذشت…دو روز….سه روز………..سیصد و شصت و پنج روز گذشت.

روز سیصد و شصت و ششم، نه تنها این تصمیم، بلکه کل احساس من هم معکوس شد. حالا اون عشق آتشی، تبدیل شد به یک تنفر.

حالا چند سال از این ماجرا می گذره….

هر وقت یاد این جریان می افتم، خنده ای  می کنم. به عمق حماقت خودم . خنده ای همراه با تنفر که تا چه حد می تونستم احمق باشم. حالم بهم می خوره.

اما حالا

یه گوشه نشستم و نگاه می کنم به استاد خودم. استادی که با تمام مهارتش، حالا قیافش شبیه آدم های درمانده و بیچاره شده. به نظرم کم اورده. انگار مسائل براش سخت شدن یا چیزه دیگه. ذهنش دیگه نمی کشه. خیلی دلم براش می سوزه. البته بعضی وقت ها هم، توی دلم بهش می خندم.

به کم آوردن روزگار می خندم.

روزگار توی این یکسال، معادله ی سختی رو داشت حل می کرد.

روزگار، این مسئله رو برای همه جهانیان ثابت کرد…..جز خود اونها.

بعضی وقت ها،حماقت بعضی ها رو، نمی شه به خودشون اثبات کرد.

تلاش روزگار قابل تحسینه، اما فایده ای نداره.