من با صدای محمد نوری بزرگ شدم نه امثال گوگوش و داریوش

                                   

آری. من افتخار می کنم به شنیدن صدایی که در سال ۴۷ به نشانه اعتراض، از رادیو کنار رفت. به کسی که در شادی هعا و غم ها، همواره در کنار مردمش بود.کسی که در سال های انقلاب و جنگ و زیر بمباران موشک و خمپاره، کنار کودکان سرزمینش بود. 

                            

نه امثال شما فاحشه ها و بی صفتانی که مالیات کنسرت های میلیونی خود را به جیب کسانی می ریختید که با آن موشک می ساختند و هواپیمای ایرباسی را می زدند که در آن ۳۰۰ نفر از هموطنانتان بود. کودک و زن بیگناه….

شما بی صفتان امروز ادعای همراهی و هم صدایی با مردم را می کنید. از کشته شدن چند نفر ابراز تاسف می کنید.برایشان ترانه می خوانید. در گردهمایی شرکت می کنید و محکوم می کنید.خلاصه همه کار برایشان می کنید. 

 البته عذر می خواهم!

ولی آن زمان که نوزادان چندماهه به همراه مادرانشان در سردشت، زیر بمباران شیمیایی، وحشیانه کشته می شدند، شما کجا بودید؟

آن زمان که خرمشهر، زیر چرخ چند لشگر زرهی، له می شد و جان می داد، شما کجا بودید؟

کجا بودید وقتی این ملت در هشت سال جنگ خون دل می خورد و تکه تکه های بدن جوانانش را به خاک می سپارد؟

وقتی در میدان ژاله، شاه فرزندان این مردم را به خاک و خون کشید، کجا بودید؟

خانوم گوگوش، آقای داریوش

آیا آنها مردم نبودند؟!

آیا جان آن مادران و کودکان بیگناه کمتر از جان ندا بود؟!

منظور شما کدام مردم است؟

از نظر ما، مردم آنهایی بودند که ۳۰ سال پیش هزاران کشته دادند تا از یوق طاغوت و استکبار بیرون بیایند. هشت سال با خون و دل جنگیدند.آنهایی که در مناطق مرزی، هر روزه یا پاهایشان روی مین می رود یا بمب به میانشان می آورند.

اینها مردم هستند. که امثال شما نه در میانشان، نه در کنارشان و نه همراهشان و نه خواندی برایشان

آری

مردم نه ۱۳ میلیون، نه ۲۵ میلیون و نه ندا آقا سلطان

مردم هفتاد میلیون نفر هستند که همه “نازنین مریم” را به نیکی یاد می کنند

آری. من با صدای” محمد نوری” بزرگ شدم